مجله سلامت و ورزش: رویکردهای نوین (سورن)

سابقه و هدف: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر ریتم تنفسی بر عملکرد حرکتی ورزشکاران کاراته‌کار در شرایط احساسی متفاوت در محیط‌های ورزشی می­باشد.

روش کار: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با توجه به روش، نیمه­آزمایشی در قالب طرح پیش­آزمون، پس­آزمون با دو  گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه ورزشکاران پسر کاراته­کار باشگاه‌های کاراته شهر تهران بود که تعداد 45 نفر به روش نمونه­گیری تصادفی ساده با در نظر­گرفتن ملاک­های ورود انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (15 نفر آزمایش اول (حالت خوشایند)، 15 نفر آزمایش دوم (حالت ناخوشایند) و 15 نفر کنترل (حالت خنثی)) قرار گرفتند. پرسشنامه عملکرد ورزشکاران چاربونیو برای گردآوری اطلاعات مورد استفاده قرارگرفت. ریتم تنفسی با مترونوم چک گردید؛ از طریق نشان دادن 30 تصویر خوشایند، ناخوشایند و خنثی برگرفته از بوچانان و جانل حالات احساسی مختلف، در هر گروه ایجاد شد. از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و نرم­افزار SPSS19 جهت تحلیل فرضیه‌ها استفاده­شد.

یافته­ها: نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد ریتم تنفسی بر عملکرد حرکتی ورزشکاران کاراته‌کار در شرایط احساسی خوشایند تاثیر مثبت و معنی­دار و در شرایط احساسی ناخوشایند تاثیر منفی و معنی­دار دارد. شرایط احساسی بر ریتم تنفسی ورزشکاران کاراته­کار تاثیر معنی­دار داشت.

نتیجه­گیری: ورزش کاراته با نیاز به حرکات وابسته به برنامه‌ریزی، به عنوان یکی از فعالیت­های ورزشی متناوب با دوره­ی فعالیت و استراحت با شدت بالا می­باشد؛ در همین رابطه سرعت و عمق تنفس مستقیماً بر عملکرد کاراته­کاران در شرایط احساسی خوشایند و ناخوشایند تاثیر می­گذارد.

زمینه و هدف: امروزه زندگی صنعتی باعث ایجاد تغییراتی در سبک زندگی مردم  کشور شده و این تغییرات رفتاری، تأثیرات منفی بر روی سلامت افراد گذاشته است. هدف  این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی و حرکتی مردان سالمند شهرستان ممسنی بود.

روش شناسی: جامعه آماری تحقیق، مردان سالمند شرکت کننده در فعالیت های جمعی و برنامه های ورزش ترکیبی پارک شهرستان ممسنی بود که از آنها  37 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. در ابتدا توان هوازی تمامی آزمودنی ها به وسیله آزمون پله مک آردل اندازه گیری شد و آزمودنی ها بر اساس توان هوازی به دو گروه تمرین (17 نفر) و کنترل (20 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه یک ساعت تمرینات ورزشی ترکیبی منتخب را انجام دادند و گروه کنترل در این مدت فقط فعالیت های روزانه خود را داشتند. در هفته اول قبل از شروع تمرین و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین پیش آزمون و پس آزمون از هر دو گروه گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون های کالموگروف- اسمیرنوف و تحلیل کوواریانس استفاده شد (05/0=α).

یافته ها: نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی بر فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک، توان هوازی، انعطاف پذیری، چابکی،  ضربان قلب استراحت، قدرت و شاخص توده بدن مردان سالمند تاثیر معناداری ندارد.